|
دو شنبه 18 ارديبهشت 1391برچسب:, :: 18:57 :: نويسنده : پرنس
پولهای توی دخل رو برداشتم. شمردمشون. خدا رو شکر دخل امروز خوب بود. خوبی سرما همینه. کافه شلوغتر میشه. از پنجره به بیرون خیره شدم.وای چه برفی گرفت. الان هم که راه بیفتم باز دیر میرسم خونه. بهتره کافه رو ببندم. برچسب روی شیشه رو برگردوندم. عبارت clossed به آدمایی که بیرون کم و بیش به چشم می خوردن خودشو نشون داد. رفتم به سمت کلید برق. صدای آویز در باعث شد به سمت در برگردم. یه جوون پالتوپوش رو دیدم که دونه های برف روی سرش نشسته بود.
حدودای 27سال نشون میداد موهاش پریشون بود و پریشونی موها و برفی که روشون نشسته بود جلوه خاصی به
چهره اش می داد.
چند باری این دور و بر دیده بودمش ولی تا حالا داخل کافه نیومده بود.آدم بدی به نظر نمیومد.
- ببخشید آقا فکر کنم متوجه نشدین، تعطیله!
هاج و واج نگاهم کرد و به سمت یکی از میزها رفت و بی اعتنا به حرفم یکی از صندلی ها رو بیرون کشید و نشست.
از بی اعتناییش عصبانی شدم. رفتم به سمتش و گفتم:
- ببخشید آقا
سرش رو که بالا آورد و زل زد تو چشمام غمی توی چشماش دیدم که دلم لرزید .لحنم رو تغییر دادم:
- میتونم کمکتون کنم؟
از پنجره به بیرون خیره شد...
- می بینی چه برفی میاد؟ سرما تا استخوانت نفوذ میکنه، اما هرچقدر هم سرد باشه فقط باعث میشه تنت بلرزه.
هر چقدر سرما و سوز سرما زیاد باشه، دلت نمی لرزه.
- میخواین یه چیزی براتون بیارم میل کنین؟ قهوه؟ چایی؟ شیر داغ...شاید کمی از سرمایی که رخنه کرده
توی وجودتون کم کنه.
- نه خیلی وقته که دیگه هیچ چیزی به میلم نیست.
دوباره زل زد تو چشمام و باز نگرانی وجودم رو گرفت!
- تا حالا عاشق شدی؟! عاشق شدن معرکه س. زندگی رو کوفتت میکنه کاری میکنه که بتونی زنده باشی
ولی بدون عشقت نتونی زندگی کنی.
معلوم بود دلش پر درده. بزار کمی از دردهاش رو رو دوش من بزاره. چیزی که از دنیا کم نمیشه، چیزی هم
به من اضافه نمیشه.
تجربه ام می گفت اینجور مواقع باید ساکت بود تا طرف بتونه درد دلش رو برات بگه، پس من سکوت کردم
و اون غوغا
- بعد کلی این در و اون در زدن و سختی کشیدن تونستم دانشگاه قبول شم.فقط تو جهان سوم ما هم اینطوره
که باید واسه ادامه تحصیلت جون بدی، کلی بدبختی بکشی فقط واسه قبول شدن، باقیش راحته. من
هم مثل هزاران جوون دیگه وارد دانشگاه شدم. نمیدونی چه مزه ای داشت. تجربه یه محیط متفاوت که
پر از دوستای تازه است و پر تجربه های متفاوت.اندازه خودم تجربه داشتم، اینجور آدمی نبودم که راحت وا بدم
سختی های زندگی رو چشیده بودم، چند سالی توی بازار پادویی کرده بودم.
دستاش رو برد توی جیبش و مستأصل دنبال چیزی می گشت، پیداش کرد آوردش بیرون و در پاکت رو باز کرد
و یه نخ گذاشت کنج لبش و یه نخ هم به من تعارف کرد. دستش رو رد کردم، دلم نیومد بهش بگم کشیدن سیگار
توی کافه قدغنه. این مربوط به شرایط عادیه و وقتی مشتری توی کافه هست. الان که آخر وقته و یه
سیگار هم که منو اذیت نمی کنه.
نگاهی بهم انداخت و پرسید:
- آتیش داری؟
بلند شدم و رفتم که براش فندک بیارم.
- ببخشید! خیلی داغونم نمیدونم چطوری سر از اینجا در آوردم. دلم دستور میداد و پاهام اطاعت.
مغزم خیلی وقته توی کماس.
وقت داری کمی به درد و دل من گوش بدی؟ اگه مزاحمتم برم
- نه، مزاحم نیستی آخر وقت بود داشتم جمع می کردم که برم.چطور شد دلتون آوردتون به سمت کافه من؟
- نمیدونم اما دلم تا حالا جای اشتباه منو نبرده. میتونم اسمتون رو بپرسم؟!
- آره، حتماً! اسمم پرنسه.
...to be continue
پ.ن: از این به بعد یه یار کمکی به کافه پرنس اضافه میشه. پ.ن 2: نظرات شما میتونه روی سرنوشت شخصیتهای قصه تاثیر بزاره.من قصه رو با نظرات شما جلو می برم. نظرات شما عزیزان: جمعه بازار
 ساعت22:35---21 ارديبهشت 1391
سلام
آقا یه قهوه مارو مهمون می کنی ؟؟؟ ازیاد رفته پاسخ: شما بیا قهوه مهمون من
آخ که دلم تنگه برای کمی دردو دل ...!
می بینم که پادشاه هم اومده ...! .gif){kind=small} 
 |
|||||||||||
تبادل
لینک هوشمند
